sábado, 23 de marzo de 2024

Áger. Cap del Ras:Tope Clasic, Esperó Badalona, Esperó de les colobres e Esperando el parche de morfina

Uns días por Áger, con Ana e Miguel, gozando so sol da parede do Cap de Ras neste inverno atípico de calor e sequía, con versión tropical no noroeste, calor e choiva ata afacernos inexorablemente á resina como único escenario para despezar a mente, alén das escapadas, fuxir do mundo moderno, das súas comodidades e das tolemias, cada día máis extendidas, como se habitáramos nun estado de "inferno estupido", somos nós, o pobo, canalizando a nosa insatisfacción en contra dos nosos propios intereses, a incapacidade para sermos felices e a rabia, por ignorancia, levanos ao inferno por estupidez manifesta.

Na Parede de Catalunha frío asegurado e no Cap de Ras vías para gozar, temperatura ideal, a soedade necesaria e a mellor compaña. As dúas primeiras vías Tope clasic e Esperó Badalona son de corte parecido, basicamente placas equipadas (bolts ou spits) bonitas para trepar relaxados, arranxarannos un día excelente, nas dúas vén ben unha estribeira. As outras dúas son semiequipadas e de corte máis clásico, moi ben vistas as dúas: O Esperó de les colobres percorre unha parte preciosa da parede, buscando as fendas e resolvendo unha vía bárbara sen apretar demasiado. A Esperando el parche de morfina vai tamén buscando o diedro evidente e as fendas, aínda que ás veces salta para a placa, pero pareceume a mellor de todas, e talvez a máis obrigada tamén, con algún largo de infarto para gozar como o terceiro e o diedro-bavaresa que remata a vía. Bosquexos no libro de Luichy e tamén atoparemos algúns por internet.

Ana no L2 da Tope Clasic, 6a, talvez o mellor longo

Agora no L6, despois da feixa, moi bonito tamén, 6a+.

Cambianmos de vía, Miguel facendo o cruzaito no inicio da Esperó Badalona, a entrada é moi dura (6c+/Ae)

Iniciando o L3, precioso espolón, 6b.

Unha estribeira mola para saír do teito, L4.

No L5, outra placa preciosa, 6a
Xogamos no L3 do Esperó de les colobres, V+.
O L4 é un diedro precioso, 6a


Ana resolvendo o L5, cun pasiño de placa curioso, 6a+

Miguel no último longo, outra fenda de infarto, 6b

Iniciando Esperando el parche de morfina, V/V+

O L2 había que buscalo un pouco, 6b+

Comezando o L3, diedro brutal, 6b

Outra visión do mesmo longo desde arriba, boísimo.

Miguel agarra a corda no L4, por riba del hai un paso obrigado e nada fácil, 6b

Continuamos por placas no L6 ata a faixa superior, 6a+.

Despopis de desprazarnos moito a dereita mereceu a pena... este último longo é fantástico, 6b+.

Outra foto saíndo desa bavaresa invertida, ata aquí mola traer un 4#, he he.

Con est@s compañeir@s podese ir ao fin do mundo, un pracer, grazas por ser tan auténtic@s.

 

xoves, 1 de febreiro de 2024

El Peñotillo (La Maliciosa): Diedro Mogoteras e Son Rumores

De volta escribindo algo para arquivar/socializar, exercicio que non quero deixar de facer alén de que cada día me coste máis poñerme diante do computador. Hai uns meses, fuxindo das persistentes choivas deste ano no noroeste, e como tamén estaba o concerto de Screamin' Cheetah Wheelies en Madrid, marchei a ocuparlle a casa a Pablo unha tempada e que me sacase de paseo. O tempo estivo algo raro tamén na zona centro pero poidemos aproveitar e gozar da compañía doutros colegas, neste caso tamén nos acompañou Ivan, enorme persoa e especime trepador de calidade, he he.

Nunca escalara no contorno da Maliciosa. O Peñotillo é unha parede un pouco máis modesta que podemos ver á súa esquerda e un pouco máis baixa segundo ollamos para a serra, como a unha hora a pico camiñando desde o aparcadoiro da Barranca (ao se accede desde a vila de Navacerrada). A rocha é excelente, percorrida por placas e fendas de calidade cunha lonxitude de arredor dos 100 mts. Ese día ía fresco e, pola tarde, levantouse vento asi que fixemos dúas vías e saimos pitando. Quentamos no Diedro Mogoteras, clásico a tope e moi recomendable para tomar contacto, e despois fomos apretar na Son Rumores, cun primeiro longo moi bonito, aínda que cun final finísimo de placa, porén necesario para a beleza granítica dos longos superiores, máis humanos e de grande calidade. Perfectamente equipada. Unhas fotos

Na segunda tirada do Diedro Mogoteras, V+

Iván gozando do L3 do Diedro, tirada longa ata arriba.

 

                  Video que me fixeron no L1 da Son Rumores, pouco durei subido a esa placa, he he.

Ivan soluciona con mestría o L2 negociando unha fendiña preciosa, 6c.

Bosquexiño que fixen da situación das dúas vías, fusilando unha foto da zona central do Peñotillo que saia por internet e que espero que non moleste a ninguén.

Ao día seguinte que daban malo fomos coñecer San Martin de Valdeiglesias, este sector El Callejón ten moi boas vías. Pablo baixando de Elevando los sentimientos, un 7b ben chulo... e ao solazooooo!!!



venres, 13 de outubro de 2023

Oliana (Cinglera de Esplovins): Anna Rubio

De novo na Cinglera de Esplovins, na parte da parede que denominan Esperó de les Orenetes, nesta parte podemos ollar un muro precioso e longo que surcan varias rotas, UES, EDER. Alfa-Centauro, Platinun... Trátase dunha parede enorme que á esquerda se extende pola Torre de Lleida e chega ata a ferrata Regina pola que faremos parte do descenso habitual destas paredes. A ferrata, por sorte, coido que está pechada por falta de mantemento, unha verdadeira peniña que os plans científicos de conservación da natureza non contemplaron!!!

Esta vía pareceume unha verdadeira marabilla. A aproximación farémola desde a antiga estrada que rodea o tunel de Obaga Negra (como a 100 mts da estrada C-14) onde unha barranca (unha fita ao comezo) mostraranos a accesibilidade ata a parede cun sendeiriño cómodo que sobe directo á súa base, para isto andaremos desde o tunel anterior (tunel de Esplovins), onde deixaremos o vehículo, porque baixaremos do cumio pola zona da ferrata Regina, así temos o coche ao chegar embaixo. A Anna Rubio comeza na feixa superior polo que teremos que acceder a ela, nós subimos seguindo a parte inferior da UES, fácil e equipada, con algo de aire, pero algo rota e bastante longa (7 longos nos que se pode ensambrar aínda que ás veces é delicado pola rocha). Como dicía, a Anna Rubio é unha vía excelelnte, busca as placas de rocha esquisita e practicamente ningún longo ten desperdicio, a tirada chave é a quinta, e é unha das mellores tamén. Case toda equipada mais hai que levar friends do 0,2 ao 1#, nós enlazamos o L8 e L9 pero hai que xestionar as cordas. Fomos co bosquexo do Luichy, como sempre agradecidos pola boa info de tantas vías e zonas, respectade estes bosquexos gratuítos e non fusiledes guías colgando fotos delas en internet.

O L1, moi bo (6a+), despois da feixa á que accedimos pola UES

Este L2 era magnífico (6b)

L3 de 6c, con placa fina ao comezo.

No L4 (V+), despois de pasar a segunda feixa (onde atopamos a cabeza ósea dun voitre perfectamente conservada)

Lugar espectacular, este é o L5 (6c), coido que é o longo chave, unha verdadeira marabilla de escalar.

Miguel de novo, agora no L6 (6a), aquí algún friend vén moi ben.

Outro longo precioso e onde usaremos os friends, L7 (V+)

O L8 é unha placa ben bonita (6a+), nós enlazamolo co L9 (6a+) que saía por ese teito, con canto, que temos enrriba. Para enlazalos hai que xestionar as cordas.

Miguel chegando ao cumio despois do teito.
 

Sorpresa que nos atopamos en perfecto estado, a natureza sempre nos sorprende!

 

luns, 2 de outubro de 2023

Pared da Cascada (Oliana. Cinglera dels Esplovins): Je´le Truvé

Escalar na Cinglera dels Esplovins é un luxo, alén de sermos de lonxe, porque hai que buscar o momento. Paredes brutais nun contorno precisoso, unicamente mitigado pola estrada, regado por vías de todas as características e con certa sensación de illamento, con accesos para ir coñecendo e descensos relativamente longos, en fin...o conxunto de escenarios que que nos move polas montañas e que chamamos alpinismo. Só compre buscar o momento, moita calor no verán e frío intenso no inverno, hai que buscar veraniños invernais ou aproveitar a primavera ou o outono sempre que non nos bata o sol moito. Con Miguel, mellor compaña imposible!!

A Je´le Truvé está na parede da Cascada, un dos muros estrela da Cinglera de Esplovins, e ten fama merecida porque a vía é moi boa. Case todos os longos teñen algo que salientar e ten a comodidade de que escalamos con bolts, excepto no L8 e ao final dos L6 e L9 (cunhas poucas chapas máis arranxaríase o tema de levar os friends??) e benvida sexa a protección porque vas maioritariamente por placas. Aínda que o grao é duro non obriga moito, a realidade é que pode facerse toda en libre decentemente, excepto unha sección a bloque moi duro no L2 (un par de chapas) e outro bloque moi fino no L5 (unha chapa), constituíndo unha escalada sobre placa desplomada de categoría... Bo bosquexo, como de costume, de RomanticGuerrer
 
Miguel comezando a vía (6a), muro brutal por riba!!

Ese L1 visto desde arriba non era tan de correr, he  he.

O L2 era moi bo (7c?), o meu compi apretando. Despois dese teito había un bloque ben duro.

De novo Miguel comezando o L3 (7a+), era bonito pero costaba porque tiña as chapas algo desviadas, tiñas que chapalas cando estabas por riba delas.

Coido que ao final do L4 (6a+)

O L5 (7b) preciosa placa!

Comezando o L6 (6c), aquí ao final metes algún friend.

O último longo (6a) cómpre negocialo.

sábado, 26 de agosto de 2023

martes, 22 de agosto de 2023

Alpes. Chamonix: Travesía Midi-Plan

O macizo do Mont Blanc sempre será un privilexio para o alpinismo. Desde que teño uso de razón Chamonix foi crecendo, pasou de ser practicamente dúas rúas a convertirse nunha pequena cidade, cada vez máis turismo pero con espazo para todo o mundo, aínda que ás veces tes que compartir" terreo ou mudar de intencións sobre a marcha... A arista-travesía Midi-Plan é unha ruta perfecta para a aclimatación e unha actividade moi interesante como ruta sinxela e con sabor a alta montaña e a alpinismo. Esta vez con Manu, Araceli, Miguel e Cesar, comezando co seu primeiro ano no ENAG.

A travesía Midi-Plan soe seguirse perfectamente, en verán normalmente con traza e, en xeral, a diferenza da arista de Cosmiques, con menos afluencia de xente. Persoalmente gústame esta ruta porque coido que é completa, máis cando aínda ten algo de neve, principalmente pola canle que hai previa ao Rognon de Plan, sen neve tamén se fai ben pero esta canle  é case unha pedreira. Modifico un bosquexo no que se mostra a ruta engadindo o descenso e escalada do Rognon de Plan, xa que as veces que a fixen me atopaba que a xente ali dubidaba bastante ao chegar ao rapel. A travesía é fácil pero, se comezades a movervos neste terreo, non a infravaloredes, nin o tempo que vos pode levar que pode variar moito (de 6 a 10 horas, é unha marxe enorme) e atención á volta que a neve soe estar en codicións pésimas.

Esta vez durmindo no Val Branco, ao pé de Cosmicos, co Triangulo de Tacul ollándonos

Iniciando a travesía, como vedes terreo cómodo.

Comezando a descender cara o Col du Plan

Miguel no primeiro rapel do Rognon du Plan

Araceli na trave antes do segundo rapel

Travesia sobre neve despois de descender o Rognon, se a neve esta branda atencion ás placas de rocha sobre as que se mantén.

Cesar, Miguel e Manu ao pé da pirámide final da Aiguille du Plan.

Aínda hai que escalar para chegar ao cumio, pola vertente de Chamonix!!

Cima pequena e nós somos moitos, he he, un pracer de compañía!!

Desde o cumio o precipio ábrese cara a Mer de Glace, precioso!!

Un par de rapeles curtos nos depositan no glaciar.

Escalando o Rognón de Plan no regreso á Aiguille du Midi

Nalgún lugar a neve estaba fatal e era máis seguro facer un rapel.

Bonita foto onde podemos ver a arista de neve que nos leva á Aiguille du Midi

O bosquexo do Rognón du Plan na cara do glaciar de Envers du Plan