Arco (Valle del Sarca). Monte Colodri: Mescalito e Giovanni Segantini

De novo arquivando cousiñas ao meu rollo, este é o único lugar onde alongo o tempo no monte. Desta vez o conto vai dunha escapada expres a Italia con plano B estupendo. Realmente iamos ir a Dolomitas, era setembro e normalmente son datas nas que se non vai frio vas as caras norte e se vai frío as caras sur. Pois non, porque caeu unha nevada de 30 cm e veu unha onda de friaxe baixo cero que nos deixou con caras de parvos. Mais o plano B foi bárbaro: Arco, lugar famoso por algo, cun clima excelente e con vías para todos os gustos, descubrindo un lugar boísimo para facer vías de rocha de todo tipo, cómodo e realmente precioso. Con Josete, Leo, Olarte, Pablo Santos e Pablo Velasco... un verdadeiro luxo!!! 

O monte Colodri está mesmo ao lado da vila, case podes saír andando da casa, e tamén mesmo ao lado tes o Rock Master Arco, que se fai todos os anos e co que coíncidimos, marabilla! A Mescalito é unha vía excelente (situada na parede do Colodri que chaman Rupe Secca), con algún longo do principio un pouco lavado, practicamente equipada máis dalgúns seguros mellor non caer; clásica entre as clásicas do val, aberta en 1982 por Renato Bernard e Renzo Vettori, se vas a Arco é unha das que debes escalar. A Giovanni Segantini é un pouco diferente, de corte moderno e hai que apretar máis, pero ningún longo ten desperdicio, as placas perfectas para apretar e escalar metros de beleza, moi recomendable. 

Arco, precioso lugar! Ao fondo o Lago di Garda

Bosquexo da Mescalito que se currou Pablo con todo o necesario (nós levamos do totem azul ao verde)

Pablo no L1 (6a+)

Este é o L2 (6b algo lavado e cabrón)

Precioso L3 qe se curra Pablo (6c)

O L4 sae cara a esquerda e logo fai unha escursión cara a dereita brutal (6a+)

O L5, utro longo chulo que coñeza nun diedro (6b)

Despois dun longo realmente memorable de 7a vén esta curta trave de 6a por enriba do teito e coa víla debaixo (6a), é o L7. O oitavo longo sácate ao cumio en 55 mts de V+

Xogamos na Giovanni-Segantini, outro bo bosquexo que se currou Pablo

Ese día fixemos tres cordadas pola vía, os nosos compis na R1 e comezando o segundo longo (practicamente dous 7as boísimos)

Boa foto que me fai Santos no L3 (cunha chegada á reunión que ben merece o 7a+)

O L4 era algo máis humano pero non por iso menos bonito (6c)

Coido qeu este era o L5 (6c+/7a)

Pablo Santos no L8, un 7a brutal con seguros alonxados e os cantos xustos para pasar, trátase dunha variante da Renata Rossi, con autoria nominal de Bassi e Mariacher en 1982. Unha marabilla!! Por detrás vimos toda a banda, he he.

Ao día seguinte facendo deportiva en Terre Alte, moi cerquiña de Arco e cunha vías excepcionais.

Todos os colegas máis uns compañeiros italianos, amigos de Santos, que nos levaron a este sector. Grazas por existir!!!

Montanejos: a maxia das fendas de caliza e outras marabillas locais.

De volta por Montanejos cos colegas, viaxe salvaxe de cada ano, este mudamos Alicante por Castellón, e aló estaba eu moito tempo despois novamente neste canto da península. Montanejos sempre se comporta como un espazo local con sabor a cosmopolita, esa escalada próxima e universal, con vías preciosas en todas as paredes, e sabor único, nese estreito cortado polo Mijares, que supera os límites do próximo e se coloca no mundo dos destinos privilexiados para a escalada en fenda. Neste caso a curiosidade son fendas de caliza.

Xuntamonos unha banda... Martín, Josete, Julian, Ana, Miguel e Mariano. alén da visita de Miguel Anta para sacarnos de paseo no seu territorio, he he. Nesta entrada intentarei sinalar algunhas das vías que máis me molaron, centrándome nas fendas do Estreito e Miradores, aínda que seguro que sairá algunha outra. Entre as outras salientar Monsieur nas Paredes de Arriba, ou da Maimona,  moi bonita vía! Nos Miradores hai que apretar e protexerse con audacia, porén unha factible para comezar é Cristal Oscuro, obra de Maximo Murcia, Pedro Glez e Paco Aguado. Nesta mesma parte do río escalamos a Marcando Paquete, moi boa aínda que algo labada nalgún punto. Outras marabillas que escalamos neste Estrecho de Mijares foron a Blas Gordo, Cris Punk ou El cuarto Ginete, tres xoias, e só son algunhas das múltiples fendas preciosas neste lugar universal. Viaxar a catar estas fendas pode ser un destino programado alén dos kms e do tempo que invistamos.

Martin na parte inferior de Monsieur, 6a+

Martin e Josele agora na parte superior da mesma vía, 6b+

 

Josele nesa placa preciosa da Monsieur, Un Vº que daba gusto escalar.

Ana nunha trave dalgunha outra vía na mesma zona.

Martin nos Miradores... entaladooooooo

Ana e Miguel en Blas Gordo

Miguel apretendo neste bonito longo, 6c.

No último longo de Blas Gordo, 6b

Josele no L1 de Cris Punk, 6b+, que é común co de Blas Gordo

Comezando o L2 de Cris Punk, 6c

Outra foto no mesmo longo

Esta creo que é no L3 de el cuarto Jinete, 7a

Neste lugar sempre un baño termal.... e boas historias cos amigos

 

 

Peña Ubiña: Super-espolón Oeste Directo

Estabamos a finais de xaneiro e as condicións de Ubiña eran case estivais. Inverno de corte primaveral ou, talvez, sendo máis preciso, clima estacionario de choivas tropicais, ben deseñado estilo ecuatorial, templado semi-humido modelo caribeño, precedido doutra estación seca e cálida, propia dos vales andinos, porén aquí non temos altura para poder dicir que tamén temos "frío en altura". Se a neve non se deixou ver o xeo é unha ilusión coa que soñar efimeramente só se viaxas aos paises do norte. E alí estábamos, todo o ENAG (Equipo de Nov@s Alpinistas Galeg@s) facendo alpinismo sen neve, sendo precisos quedaban algúnhas campiñas brancas na cara norte, foron caendo a Integral, engadíndolle a Norte Clásica, e  o Espolón Oeste. As condicións non axudaban pero nós pasámolo xenial, boa finde.

E alguén do Equipo lle botou o ollo a este espolón, como recurso de inicio do Espolón Oeste, sen entrar pola canle clásica, algo máis aéreo e divertido! Como tiñamos algún día máis de festa... alá fomos o Josito e eu. O resultado foi o bosquexo que vos deixamos nesta entrada, pasámolo xenial e deixamos algúns seguros para que se poida repetir con certa comodidade, sen esquecer levar certo material para completar a protección. Xa na casa, descubrimos que, había anos, Ernesto e Lucas fixeran unha incursión pola zona (e descoñecemos se alguén máis o puido subir...), coincidindo nun par de longos, e nomearan o espolón como Super-espolón Oeste, por esta razón respectamos o nome coa adxectivación Directo, e incorporamos a liña que eles seguiron ao bosquexo, asi tamén deixamos as dúas posibilidades a futuras ascensións. Espero que o gocedes.

Equipazo na cumio de Peña Übiña, despois dunha cantas horas de arista!!

 

Na Integral, navegando nun mar de rocha quilométrico

 

Toda a banda do ENAG pola arista, agora escalando a Vía dos Mierenses ao Tercer Castillín, hai que darlle para pasar en modo botas por ese V+, he he.

O Super-espolón Oeste Directo, alguén se fixou nel e fomos abrilo ao día seguinte

Josito comezando o L2 (V+)

Outra foto nese mesmo L2 que é bastante interesante.

Saíndo das dificultades do L3 (IV+)

De novo o meu compi, en terreo fácil na parte superior da arista.

Máis arriba, case remando o Super-espolón Oeste Directo, seguimos andando por algo de herba/neve e enlazamos co Espolón Oeste clásico

 

 

Áger. Cap del Ras:Tope Clasic, Esperó Badalona, Esperó de les colobres e Esperando el parche de morfina

Uns días por Áger, con Ana e Miguel, gozando so sol da parede do Cap de Ras neste inverno atípico de calor e sequía, con versión tropical no noroeste, calor e choiva ata afacernos inexorablemente á resina como único escenario para despezar a mente, alén das escapadas, fuxir do mundo moderno, das súas comodidades e das tolemias, cada día máis extendidas, como se habitáramos nun estado de "inferno estupido", somos nós, o pobo, canalizando a nosa insatisfacción en contra dos nosos propios intereses, a incapacidade para sermos felices e a rabia, por ignorancia, levanos ao inferno por estupidez manifesta.

Na Parede de Catalunha frío asegurado e no Cap de Ras vías para gozar, temperatura ideal, a soedade necesaria e a mellor compaña. As dúas primeiras vías Tope clasic e Esperó Badalona son de corte parecido, basicamente placas equipadas (bolts ou spits) bonitas para trepar relaxados, arranxarannos un día excelente, nas dúas vén ben unha estribeira. As outras dúas son semiequipadas e de corte máis clásico, moi ben vistas as dúas: O Esperó de les colobres percorre unha parte preciosa da parede, buscando as fendas e resolvendo unha vía bárbara sen apretar demasiado. A Esperando el parche de morfina vai tamén buscando o diedro evidente e as fendas, aínda que ás veces salta para a placa, pero pareceume a mellor de todas, e talvez a máis obrigada tamén, con algún largo de infarto para gozar como o terceiro e o diedro-bavaresa que remata a vía. Bosquexos no libro de Luichy e tamén atoparemos algúns por internet.

Ana no L2 da Tope Clasic, 6a, talvez o mellor longo

Agora no L6, despois da feixa, moi bonito tamén, 6a+.

Cambianmos de vía, Miguel facendo o cruzaito no inicio da Esperó Badalona, a entrada é moi dura (6c+/Ae)

Iniciando o L3, precioso espolón, 6b.

Unha estribeira mola para saír do teito, L4.

No L5, outra placa preciosa, 6a

Xogamos no L3 do Esperó de les colobres, V+.

O L4 é un diedro precioso, 6a

Ana resolvendo o L5, cun pasiño de placa curioso, 6a+

Miguel no último longo, outra fenda de infarto, 6b

Iniciando Esperando el parche de morfina, V/V+

O L2 había que buscalo un pouco, 6b+

Comezando o L3, diedro brutal, 6b

Outra visión do mesmo longo desde arriba, boísimo.

Miguel agarra a corda no L4, por riba del hai un paso obrigado e nada fácil, 6b

Continuamos por placas no L6 ata a faixa superior, 6a+.

Despopis de desprazarnos moito a dereita mereceu a pena... este último longo é fantástico, 6b+.

Outra foto saíndo desa bavaresa invertida, ata aquí mola traer un 4#, he he.

Con est@s compañeir@s podese ir ao fin do mundo, un pracer, grazas por ser tan auténtic@s.