Torre de Marboré (Norte): S.I.D.A. Vertical + Ravier-Dufourmantelle

O circo de Gavarnie é un dos lugares de montaña máis bonitos e salvaxes que coñezo, escalar neste contorno tanto en inverno coma en verán é un privilexio único. Nunca trepara na norte da Torre de Marboré, a súa situación fai que sintas o precipicio enorme que se abre baixo ti, eses 1000 mts que forman os tres muros do circo, coa gran fervenza surtindo a sobredose de natureza pura. As cores e a beleza que te rodea achegánseche coma un mumurio nunha selva de caliza onde o vento fala de pireneismo en estado puro e as nubes, amigas inseparables, contan contos de xestas alpinas, de grandes escaladadores que navegaron estes mares e descubriron os seus camiños de dimensións descoñecidas e aventuras aladas.

Duas vías imprescindibles e cada unha co seu soffware, dúas belezas pero que hai que acariñar con diferentes tratamentos, finura e sutileza nunha e carácter e oficio na outra. A S.I.D.A. Vertical é a finura, a beleza, unha placa perfecta, practicamente equipada mais con marxes impropios da deportiva pura e dura, porén obriga o xusto para pasar sobre 6b. Friends ata o Nº2 por iso de que o L1 coincide coa Ravier e por meter algún micro entre chapas; bo bosquexo de Albert Salvadó aínda que agora mudou algo o final, os dous ultimos longos fanse nun só e hai reunión ao pé da liña vertical para rematar a vía, vese perfectamente, só hai que seguir as chapas.

A Ravier-Dufourmantelle é outra marabilla, que neste caso hai que tratar con oficio e certo caracter. Se a outra é a bela esta é a besta. Unha clásica aberta en 1956, brutal... Jean Ravier e Claude Dufourmantelle, historia pireneista que te deixa coa boa aberta, hai que escalar moito para saber canta sabiduria, paixon e mentalidade indestructible lle hai que botar para subir por aí a primeira vez. Sen resultar dificil cómpre negociar con rocha menos boa, material emprazado que hai que avaliar e coa obrigatoriedade de 6b/6b+ se facedes en libre o L5. Bosquexo impresionante do Luichy, e déixovos outro do libro de topos do refuxio ao final.

L3 da SIDA, 6c finooooo. Este e o seguinte son os máis difícilies.

Manu continúa apretando no L4, un 6c+ coa saída da reunión ben apretada.

Miguel comezando o L5, 6b, co terceiro muro de Gavarnie por baixo.

No L9, outra beleza, 6c.

Último longo, tamén ben bonito, algo de auga e rocha discreta que hai qeu avaliar

No refu, moi bo rollo, e atopámonos con Maria e uns colegas franceses que ia arranxar L´Enfer des Mickeys

Xogamos na Ravier-Dufourrmantelle, este é o L3 (para nós L2), 6a+

Na R3, visto desde a R4, que é común coa SIDA

Miguel comezando o L4, unha trave de rocha discreta ben chula, V+.

Miguel de novo, agora na bavaresa do L5, 6b+ bastante obrigado.

Foto nese longo que nos fan os colegas, he he

No L6, que había que negociar por esa cheminea, 6a.

Os nosos colegas franceses traballando na L´Enfer des Mickeys

O L7 vai a 60 mts en trave con rocha mediocre, V/V+

Saindo da cheminea interior, curioso longo de espeleo, he he, IV+.

Miguel comezando o diedro do L9, Vº. Ao final hai unha repisa enorme onde atopamos 2 chapas de reunión.

Manu colle a corda para sacarnos do muro, L10 e último por que logo sairíamos pola esquerda (hai un corto muriño do V+ pero estaba moi mollado e era escaqueable, he he.

Regresando ao refu polo paso dos Sarrios, ao fondo a brecha de Roland

O bosquexo que había no libro do refuxio

Uns días fantásticos, un pracer amigos!!