Montanejos: a maxia das fendas de caliza e outras marabillas locais.

De volta por Montanejos cos colegas, viaxe salvaxe de cada ano, este mudamos Alicante por Castellón, e aló estaba eu moito tempo despois novamente neste canto da península. Montanejos sempre se comporta como un espazo local con sabor a cosmopolita, esa escalada próxima e universal, con vías preciosas en todas as paredes, e sabor único, nese estreito cortado polo Mijares, que supera os límites do próximo e se coloca no mundo dos destinos privilexiados para a escalada en fenda. Neste caso a curiosidade son fendas de caliza.

Xuntamonos unha banda... Martín, Josete, Julian, Ana, Miguel e Mariano. alén da visita de Miguel Anta para sacarnos de paseo no seu territorio, he he. Nesta entrada intentarei sinalar algunhas das vías que máis me molaron, centrándome nas fendas do Estreito e Miradores, aínda que seguro que sairá algunha outra. Entre as outras salientar Monsieur nas Paredes de Arriba, ou da Maimona,  moi bonita vía! Nos Miradores hai que apretar e protexerse con audacia, porén unha factible para comezar é Cristal Oscuro, obra de Maximo Murcia, Pedro Glez e Paco Aguado. Nesta mesma parte do río escalamos a Marcando Paquete, moi boa aínda que algo labada nalgún punto. Outras marabillas que escalamos neste Estrecho de Mijares foron a Blas Gordo, Cris Punk ou El cuarto Ginete, tres xoias, e só son algunhas das múltiples fendas preciosas neste lugar universal. Viaxar a catar estas fendas pode ser un destino programado alén dos kms e do tempo que invistamos.

Martin na parte inferior de Monsieur, 6a+

Martin e Josele agora na parte superior da mesma vía, 6b+

 

Josele nesa placa preciosa da Monsieur, Un Vº que daba gusto escalar.

Ana nunha trave dalgunha outra vía na mesma zona.

Martin nos Miradores... entaladooooooo

Ana e Miguel en Blas Gordo

Miguel apretendo neste bonito longo, 6c.

No último longo de Blas Gordo, 6b

Josele no L1 de Cris Punk, 6b+, que é común co de Blas Gordo

Comezando o L2 de Cris Punk, 6c

Outra foto no mesmo longo

Esta creo que é no L3 de el cuarto Jinete, 7a

Neste lugar sempre un baño termal.... e boas historias cos amigos

 

 

Peña Ubiña: Super-espolón Oeste Directo

Estabamos a finais de xaneiro e as condicións de Ubiña eran case estivais. Inverno de corte primaveral ou, talvez, sendo máis preciso, clima estacionario de choivas tropicais, ben deseñado estilo ecuatorial, templado semi-humido modelo caribeño, precedido doutra estación seca e cálida, propia dos vales andinos, porén aquí non temos altura para poder dicir que tamén temos "frío en altura". Se a neve non se deixou ver o xeo é unha ilusión coa que soñar efimeramente só se viaxas aos paises do norte. E alí estábamos, todo o ENAG (Equipo de Nov@s Alpinistas Galeg@s) facendo alpinismo sen neve, sendo precisos quedaban algúnhas campiñas brancas na cara norte, foron caendo a Integral, engadíndolle a Norte Clásica, e  o Espolón Oeste. As condicións non axudaban pero nós pasámolo xenial, boa finde.

E alguén do Equipo lle botou o ollo a este espolón, como recurso de inicio do Espolón Oeste, sen entrar pola canle clásica, algo máis aéreo e divertido! Como tiñamos algún día máis de festa... alá fomos o Josito e eu. O resultado foi o bosquexo que vos deixamos nesta entrada, pasámolo xenial e deixamos algúns seguros para que se poida repetir con certa comodidade, sen esquecer levar certo material para completar a protección. Xa na casa, descubrimos que, había anos, Ernesto e Lucas fixeran unha incursión pola zona (e descoñecemos se alguén máis o puido subir...), coincidindo nun par de longos, e nomearan o espolón como Super-espolón Oeste, por esta razón respectamos o nome coa adxectivación Directo, e incorporamos a liña que eles seguiron ao bosquexo, asi tamén deixamos as dúas posibilidades a futuras ascensións. Espero que o gocedes.

Equipazo na cumio de Peña Übiña, despois dunha cantas horas de arista!!

 

Na Integral, navegando nun mar de rocha quilométrico

 

Toda a banda do ENAG pola arista, agora escalando a Vía dos Mierenses ao Tercer Castillín, hai que darlle para pasar en modo botas por ese V+, he he.

O Super-espolón Oeste Directo, alguén se fixou nel e fomos abrilo ao día seguinte

Josito comezando o L2 (V+)

Outra foto nese mesmo L2 que é bastante interesante.

Saíndo das dificultades do L3 (IV+)

De novo o meu compi, en terreo fácil na parte superior da arista.

Máis arriba, case remando o Super-espolón Oeste Directo, seguimos andando por algo de herba/neve e enlazamos co Espolón Oeste clásico

 

 

Áger. Cap del Ras:Tope Clasic, Esperó Badalona, Esperó de les colobres e Esperando el parche de morfina

Uns días por Áger, con Ana e Miguel, gozando so sol da parede do Cap de Ras neste inverno atípico de calor e sequía, con versión tropical no noroeste, calor e choiva ata afacernos inexorablemente á resina como único escenario para despezar a mente, alén das escapadas, fuxir do mundo moderno, das súas comodidades e das tolemias, cada día máis extendidas, como se habitáramos nun estado de "inferno estupido", somos nós, o pobo, canalizando a nosa insatisfacción en contra dos nosos propios intereses, a incapacidade para sermos felices e a rabia, por ignorancia, levanos ao inferno por estupidez manifesta.

Na Parede de Catalunha frío asegurado e no Cap de Ras vías para gozar, temperatura ideal, a soedade necesaria e a mellor compaña. As dúas primeiras vías Tope clasic e Esperó Badalona son de corte parecido, basicamente placas equipadas (bolts ou spits) bonitas para trepar relaxados, arranxarannos un día excelente, nas dúas vén ben unha estribeira. As outras dúas son semiequipadas e de corte máis clásico, moi ben vistas as dúas: O Esperó de les colobres percorre unha parte preciosa da parede, buscando as fendas e resolvendo unha vía bárbara sen apretar demasiado. A Esperando el parche de morfina vai tamén buscando o diedro evidente e as fendas, aínda que ás veces salta para a placa, pero pareceume a mellor de todas, e talvez a máis obrigada tamén, con algún largo de infarto para gozar como o terceiro e o diedro-bavaresa que remata a vía. Bosquexos no libro de Luichy e tamén atoparemos algúns por internet.

Ana no L2 da Tope Clasic, 6a, talvez o mellor longo

Agora no L6, despois da feixa, moi bonito tamén, 6a+.

Cambianmos de vía, Miguel facendo o cruzaito no inicio da Esperó Badalona, a entrada é moi dura (6c+/Ae)

Iniciando o L3, precioso espolón, 6b.

Unha estribeira mola para saír do teito, L4.

No L5, outra placa preciosa, 6a

Xogamos no L3 do Esperó de les colobres, V+.

O L4 é un diedro precioso, 6a

Ana resolvendo o L5, cun pasiño de placa curioso, 6a+

Miguel no último longo, outra fenda de infarto, 6b

Iniciando Esperando el parche de morfina, V/V+

O L2 había que buscalo un pouco, 6b+

Comezando o L3, diedro brutal, 6b

Outra visión do mesmo longo desde arriba, boísimo.

Miguel agarra a corda no L4, por riba del hai un paso obrigado e nada fácil, 6b

Continuamos por placas no L6 ata a faixa superior, 6a+.

Despopis de desprazarnos moito a dereita mereceu a pena... este último longo é fantástico, 6b+.

Outra foto saíndo desa bavaresa invertida, ata aquí mola traer un 4#, he he.

Con est@s compañeir@s podese ir ao fin do mundo, un pracer, grazas por ser tan auténtic@s.

 

El Peñotillo (La Maliciosa): Diedro Mogoteras e Son Rumores

De volta escribindo algo para arquivar/socializar, exercicio que non quero deixar de facer alén de que cada día me coste máis poñerme diante do computador. Hai uns meses, fuxindo das persistentes choivas deste ano no noroeste, e como tamén estaba o concerto de Screamin' Cheetah Wheelies en Madrid, marchei a ocuparlle a casa a Pablo unha tempada e que me sacase de paseo. O tempo estivo algo raro tamén na zona centro pero poidemos aproveitar e gozar da compañía doutros colegas, neste caso tamén nos acompañou Ivan, enorme persoa e especime trepador de calidade, he he.

Nunca escalara no contorno da Maliciosa. O Peñotillo é unha parede un pouco máis modesta que podemos ver á súa esquerda e un pouco máis baixa segundo ollamos para a serra, como a unha hora a pico camiñando desde o aparcadoiro da Barranca (ao se accede desde a vila de Navacerrada). A rocha é excelente, percorrida por placas e fendas de calidade cunha lonxitude de arredor dos 100 mts. Ese día ía fresco e, pola tarde, levantouse vento asi que fixemos dúas vías e saimos pitando. Quentamos no Diedro Mogoteras, clásico a tope e moi recomendable para tomar contacto, e despois fomos apretar na Son Rumores, cun primeiro longo moi bonito, aínda que cun final finísimo de placa, porén necesario para a beleza granítica dos longos superiores, máis humanos e de grande calidade. Perfectamente equipada. Unhas fotos

Na segunda tirada do Diedro Mogoteras, V+

Iván gozando do L3 do Diedro, tirada longa ata arriba.

 

                  Video que me fixeron no L1 da Son Rumores, pouco durei subido a esa placa, he he.

Ivan soluciona con mestría o L2 negociando unha fendiña preciosa, 6c.

Bosquexiño que fixen da situación das dúas vías, fusilando unha foto da zona central do Peñotillo que saia por internet e que espero que non moleste a ninguén.

Ao día seguinte que daban malo fomos coñecer San Martin de Valdeiglesias, este sector El Callejón ten moi boas vías. Pablo baixando de Elevando los sentimientos, un 7b ben chulo... e ao solazooooo!!!