Monserrat: Sánchez-Martínez, Fragel rock e La gran ilusión

A miña primeira vez en Monserrat. Visto desde a autoestrada este conxunto de paredóns de conglomerado atrae a alma de calquera escalador... e tamén dos que non o son. Esta vertente é, porén dun tinglao da igrexa para sacar pasta (ao ver isto daste conta de que as grandes multinacionais son uns aficionados en comparación), a que concentra as mellores tapias, as vías con máis historia e os encadenamentos máis ousados. Ao seu pé, na estrada de Monserrat, está o Refugi Bertolomeu Puigrós e tamén hai un aparcadoiro, ideal para atacar o Aeri, Calvall e a parede de Diables, as tres xoias de Monserrat; o único impedimento é que o refuxio leva meses pechado, entre a Federación Catalana e o actual xestor do refuxio manteñen un litixio legal que, á marxe de que cada un teña as súas razóns, estamos pagando todos os escaladores e escaladoras, e, polo que puidemos saber, o tema vai para longo.

Deste xeito, de momento, para durmir e comer ou te buscas a vida ou vas ao camping (nada cómodo para a escalada), unha boa opción é baixar a El Bruc, aló podes atopar de todo e non deixes de visitar o bar Anna, na rúa principal, onde se xuntan moitos escaladores á hora do almorzo ou das esperadas birras despois dun día de escalada, tamén atoparás libro de reseñas e de piadas para pasar un bo rato. Nós comimos nas mesas do refu e durmimos no aparcadoiro, só era unha noite e pareceunos o máis sinxelo para poder gozar dun par de días de escalada neste precioso lugar. Foron dous días ben aproveitados, escalamos, talvez, as tres mellores paredes de todo Monserrat. Para ser a primeira vez estivo fantástico

O primeiro día viaxamos desde huesca, Toño veu desde Riglos e en 2:30h estabamos no aparcadoiro póndonos o arnés, eu deixeime levar porque o meu compañeiro xa tiña moitos metros en Monserrat, ese día fomos á parede de Diables e escalamos a Sánchez-Martínez, clásica e preciosa, cunha parte inferior na que escalas unha cheminea moi profunda e estreita, e unha parte superior realmente fantástica de fendas e placas, sorteando enormes teitos vermellos; desgraciadamente non temos fotos desta ascensión porque a cámara quedou no vehículo... pero levamos esas imaxes connosco. Para o segundo día tiñamos intención de facer dobrete, madrugamos para non pasar calor na parede do Aeri e escalamos en pouco máis de tres horas e media Fragel rock, típica escalada do conglomerado de monserrat, e baixamos con calma dando unha volta ata o Cavall Bernat, esperamos a que dese a sombra na parede e escalamos esta fantástica agulla por La gran ilusión, outra vía de corte monserradino, cuns longos duros na parte superior, e onde os meus pés berraban a cada paso, dobrar é duro tamén cando vas colgado dos pés, he he. Por certo... para enfíar unhas vías con outras e para descender dalgunhas hai que coñecer o terreo porque terás que procurar algunhas gateiras, trepadas e destrepadas nas que debes orientarte ben e sen coñecer podes quedar a durmir enriba. Hai van unhas fotos

Desde o Cavall fixémoslle fotos a unha cordada nos últimos longos da Sánchez-Martínez

Outra foto da parte superior da parede de Diables, unha cordada na Sánchez-Martínez

He he... é que desde o Cavall Bernat vianse espectaculares os da Sánchez-Martínez despois de superados os teitos

Fantástica!! a parede do Aeri (ou Sant Geroni) sempre te chamará!!

Toño no primeiro longo de Fragel Rock, 6b

Seguimos no Aeri, Toño de novo no L2 de Fragel Rock, 6a

Máis no L2, navegando a morte!!

No L3, típica escalada monserradina

O sol comezaba a bater, había que correr se queriamos estar en condicións de atacar o Cavall. Toño no L4 de Fragel Rock

Toño no L6, tiña unha saída da reu cabrona, 6b

Toño na cima do Aeri, buscando o camiño para enlazar coa baixada do Cavall e deixar a nosa pegada, ese mesmo día, nesa preciosa agulla

E en canto a sombra comezou a pegar no Cavall comezamos La gran ilusión, toño no L1, creo que V+.

Fantástico o Cavall, navegar por este mar de rocha é un pracer, toño no L2, creo que V.

Toño no L3, a este danlle 6a+, tempo ghuan!!

De novo no L3, tempo Chu!!

De novo o hominus riglense, agora no L4, 6a+

Unha nova foto da cordada na Sánchez-Martínez, despois de saír dos teitos vermellos.

O noso penúltimo longo, 7a ou 6a/Ae, os meus pés berraban a cada paso!!

Toño enlaza os dous últimos longos de 6c e 6b+, cun paso obrigado que pode deparar varios sartenazos se non o negocias adecuadamente, aquí remataba o suplicio para os nosos pés, o dobrete pasa factura tamén nos pés!!

No cumio do Cavall, ao pé da virxe negra, despois dun marabilloso día de escalada!!