Hai unhas semanas xuntámonos Jorge, Pablo, Fernan, Jesus e o que subscribe para pegármonos unha paliza de crestas no Pireneo, ben… a verdade é que a min algo me enganaron, os maquiavelos foron Jesus e Pablo, como de costume, os demais sabiamos que nos iamos dar un palizón pero… as veces váiselles a pinza, o tema é que son dous petardos: sacan o libro do Capdevila e deciden enfiar dúas xornadas nunha soa, botan contas de máis de 12h. de actividade; ir con Jesus é un pracer porque nin tes que mirar o mapa, coñece o terreo perfectamente e iso permítenos movernos moi rápido (o ano 1999 fixo todos os tresmiles do Pireneo, ver http://www.barrabes.com/revista/reportajes/1-980/212-tresmiles-ano-objetivo-cumplido.html) o Pablo é algo inconsciente a sabiendas, ademais vaille a marcha e apúntase a un bombardeo, iso si… non vai só antes engana a uns cantos incautos entre os que me conto, o certo é que tamén nos deixamos enganar!!
-->
O venres 30 de xullo saio de Lugo ás 5:30h, ás 14h. recóllenme Pablo, Fernan e Jiorgio en Huesca, ás 17h estamos en Benasque xa con Jesus que vén de Lleida e en 1,35h. estamos no refuxio de Estós preparados para a cea que deixa bastante que desexar, ao final mendigando algo acabamos enchendo o bandullo. O sábado cedo comezamos subindo cara o Gías, logo fixemos os Clarabides, o pic S. Saud e o Camboué, enlazando con toda a cresta dos Gourgs Blancs, Jean Arlaud e toda a cresta de Seil de la Baque ata o Perdiguero, logo do pico Royo chegamos ao collado inferior de Lliterola onde descendimos cara ao refuxio do Portillón a pasar a noite, deixando un depósito de material ao pé do Crabioules. En total foron 23 tresmiles nunha xornada e, aínda que a idea era continuar ata o Lézat, non houbo forzas para chegar, cando pisamos o refuxio iamos literalmente destrozados, polo menos eu, pero a un nivel no que falar era un esforzo, foran 12,5 horas a unha media de 118 pulsacións, as miñas pernas xa non coordinaban ben nin para andar de vagar. Sempre gozando!!
-->
Ao día seguinte estabamos moito mellor, obviaremos á noite hostil dos refuxios en verán, só lembrar a máxima de que en xullo e agosto non pises un refuxio se non é estrictamente necesario. En fin… subimos ao Crabioules, ao pé do que deixaramos o deposito de material, coa intención de chegar ata o Maupas, porén viamos entrar o marrón por Benasque así que despois de facer o pico Rabadá e o Navarro descendimos polo val de Remuñé, un descenso longo, en total 7 horas de actividade e 7 tresmiles máis. Foran 30 tresmiles en dous días e eran as 14h do segundo, cando entramos no coche comezou a chover coma se os deuses estivesen cabreados. Xantar cos colegas e cada un para súa casa. Sempre gozando! e mellor acompañado é imposible!
Os catro máquinas antes do comezo das dificultades, que nunca pasaron de IV, na foto Fernan, Jesus, Jorge e Pablo antes de comezar a arista dos Gourgs Blancs
A ascensión ao Perdiguero ten os pasos máis difíciles, Pablo embárcase unha vez máis e métese pola zona máis vertical e máis rota, non o deixamos volver ir de primeiro porque xa nos liara varias veces!!
Jesus lidera unha das cordadas nun longo de IV durante a subida ao Perdiguero, aquí fixemos un longo encordados e o que tiña gatos púxoos, as cordas eran necesarias pero os gatos puideron quedar no coche.
Comezamos o descenso desde a cima do Perdiguero, o cansancio era importante. Aviso a navegantes: pór bandeiras co teu nome, escribir nomes ou datas en rochas e demais "rotulos" nos cumios é de mal gusto e urbaniza un espazo que é de tod@s, imaxina se todos fixeramos o mesmo!!
Jiorgio chegando á cima do Perdiguero, ao fondo o lago do Portillón e á súa dereita vemos a presa e alvíscase ao seu carón o refuxio do Portillón
Boa foto que me fai o Pablo mentres o Jiorgio me asegura na arista que está próxima á agulla Jean Garnier, entre o Crabioules e o pico Rabadá.
Máis nesta preciosa arista, o Jiorgio atado a min en ensamble e, ao fondo, a cordada de Jesus, Pablo e Fernan
Jesus, Jorge, Pablo e Fernan na cima do pico Navarro, o noso último tresmil, o marrón entraba por Benasque e decidimos non seguir ata o Maupas que se ve perfectamente desde este punto. Non está mal rematar a aventura cos dous tresmiles que homenaxean á celebre cordada aragonesa Rabadá-Navarro!!
O descenso polo val de Remuñé é longo e salvaxe, na foto Jesus e Fernan xóganse o tipo no río. Deixaramos un coche na entrada do val (fronte ao hospital de Benasque) e outro no parking de entrada ao val de Estós por onde comezamos a ascensión.
Un placer disfrutar de estas actibidades con vuestra compañia, la proxima seguro que sera peor: mas largo y peligroso... Seguro que os dejais engañar de nuevo. Abrazos pa tos
ResponderEliminarPara la próxima iré entrenado y te sacaré los colores. Realmente siempre es un placer compartir montañas con vosotros, la compañia no podría ser mejor.
ResponderEliminar