Nova vía en Covas. Presa de Penarrubia: Espolón Fiz-Roi

Finalmente aconteceu! Algúns de vos xa sabedes que cada vez que percorría a pista de volta dos sectores da Hanna ou Supertanker facía o mesmo comentario: “alguén terá que abrir unha vía nese espolón algún día” (seguro que todos/as os que vos fixastes nel desde o aparcadoiro da presa pensastes o mesmo!). Se Fernando Pessoa fose escalador -por sorte non foi así- tería mudado a súa inmortal sentenza: “O poeta é um fingidor” pola de “O escalador é un imaxinador”. Esa fantasía imaxinativa que deseñamos sobre as vetas naturais da rocha soe ser recorrente e mesmo a compartimos cos/coas colegas. Tiña na miña retina diferentes posibilidades de ascensión por ese atractivo espolón, mais nunca tiraba o tempo preciso, nin a vontade, nin o compañeiro/a adecuado. O pulo definitivo veu coa tendinite que pillei o pasado inverno, como non podía apretar tocaba desenferruxar a maza, os pedais e toda a ferralla que fixera falla, e, alén diso, apareceu casualmente o mellor compañeiro: Ricardo –Richar-, nunca escoitarás del unha queixa, sempre atento, sempre con bo rollo… sempre a tope! Os astros estaban en liña, o imaxinador comezaba a realización!

O Espolón Fiz-Roi percorre un dos contrafortes calcarios que forman o precipicio oeste do Penarrubia, curioso paredón que se ergue na marxe esquerda do encoro, lindando co parque natural da Serra da Enciña da Lastra. Penso que é a primeira vía que se abre nesta parede, non é estraño porque a rocha é sospeitosa desde que te arrimas, con tramos bos e outros bastante mediocres, alén de zonas onde a herba e a terra nas fendas se fai presente. Porén, despois da apertura, fixemos un traballo de limpeza e, coido, quedou unha ruta bastante boa, diría incluso que é unha vía semiequipada de certa calidade. Gustaríame ser obxectivo -iso intento- cando digo que o segundo, terceiro e quinto longos son moi bos, dos que merecen ser escalados, principalmente neste canto da península. Salvando as distancias creo que a vía ten algo de Montrebei, con rocha dubidosa ás veces e máis compacta outras, atlética e con sabor a tapia, iso si… con máis seguros, he he. Abrímola combinando libre e artifo, en días soltos durante o verán, levándonos da orde de longo por día (horario caracol); a escalada foi laboriosa, e toda unha experiencia, porque había que ir saneando a parede segundo subiamos, por esta razón quedou bastante equipada con pitóns e párabolts, aínda que tamén teredes que facer bo uso dos friends e dos empotradores.

Nesta parede pódese trepar todo o ano, fuxindo das choivas. A orientación é oeste polo que en verán estaremos protexidos do sol ata as 13:30, hora na que fai presencia na parte alta do espolón, pola mañanciña a temperatura é ideal para escalar. No inverno buscaremos o sol, a parede é vertical polo que tarda en mollarse e seca bastante rápido asi que, aínda que faga frío, se non vai aire, penso que se estará quente polas tardes, aproveitando ao máximo o día para que non nos pille a noite. Nos bosquexos (topos) tedes toda a info para a aproximación, a escalada e o descenso. Para rematar cómpre sinalar que o Fizt-Roy é unha preciosa montaña da Patagonia mais Fiz e Roi, por curiosa coincidencia, tamén son os meus fillos. O nome da vía, co permiso do Richar, é unha celebración das risas e o amor que me dan cada día, alén da miña desculpa polo tempo que lle “roubo” a toda a familia. Espero que a gocedes!

Queremos agradecer a Diego que viñese probar a vía e, principalmente, ao Clube O Veral de Lugo polo seu apoio material provéndonos dos bolts que veredes nela, esa é unha das formas de facer deste deporte algo para beneficio da colectividade!

PD.- O grao da vía é a nosa proposta, xa sabedes que sempre é subxectivo, agradécese que opinedes sobre que vos parece e poder fixalo con máis criterios. [Despois de varias escaladas e das opinións dalgúns colegas cremos que para o segundo longo sería máis adecuado un grao de 6b+]

Diego saíndo da apretada do primeiro longo!

Nos inicios do segundo, seguimos apretando!

Ricardo e Diego nese L2, esta tirada é moi boa!

Agora no L3, este pequeno diedro coido que é o paso máis duro da vía, por riba hai unha fenda ben bonita!

O meu compi chegando á R3, como vedes a parte do espolón que está máis norte é un campo de nabos! Nese mochilón Ricardo carga co taladro, desta tamén deixaremos montados os rápeles de descenso.

Dúas fotos no L4, comezando a placa e chegando á R4 (a "árbore do aforcado")

Diego comezando o último longo

Richar de novo, agora atacando o inicio do desplome que o levará ata o cumio

Fantástica travesía e final de festa compañeiro!

Boa foto que me fai Diego no último rápel, directos ao chan!

Bosquexo de acceso, 20 min. de camiñada desde o aparcadoiro. ACTUALMENTE O ACCESO FAISE ANTES PORQUE HAI UN BALADO ENORME, CRUZAMOS POR UNHA APERTURA DO MESMO E CAMIÑAMOS POLA SÚA PARTE SUPERIOR ATA A PEDREIRA POLA QUE ACCEDEMOS DO MESMO XEITO

O bosquexo da vía, con toda a info para a escalada e o descenso. [Despois de varias escaladas e das opinións dalgúns colegas cremos que para o segundo longo sería máis adecuado un grao de 6b+]

Velaí vai unha montaxe dalgunhas fotos da apertura